Paardebloem
Uitgelicht: Gastdichter Louise
Paardebloem
Wat zou ik graag voor altijd willen leven
als in een voorjaarswei de paardebloem
het steelse geuren van haar eigen roem
zij is een ster van louter blad omgeven.
als in een voorjaarswei de paardebloem
het steelse geuren van haar eigen roem
zij is een ster van louter blad omgeven.
Dan spreid ik licht dat in de aarde doemde,
bevrijd een diep verborgen bron, zij heeft
het kind dat dromen kent en in mij leeft
een winter lang bewaard tot het ontgroende.
bevrijd een diep verborgen bron, zij heeft
het kind dat dromen kent en in mij leeft
een winter lang bewaard tot het ontgroende.
Want ingekeerd groeit zij om te ontvouwen
en stil richt zij haar parachute op
haar gele krans nog oker in de knop
en stil richt zij haar parachute op
haar gele krans nog oker in de knop
verlangt om verder strekkend naar de top
de hemel vol van zacht en vree te bouwen
een pluizenbol met zonlicht te omvouwen.
de hemel vol van zacht en vree te bouwen
een pluizenbol met zonlicht te omvouwen.
Louise
Vegen op je ruit
Uitgelicht: Gastdichter Havano
Vegen op je ruit
't Zijn maar woorden, enkel woorden
zinloos achtergrondgeluid
onophoudelijk gehoorde
taal uit platgetreden oorden
enkel vegen op je ruit
't Zijn maar beelden, spiegelbeelden
spiegelscherven in je huid
enkel kerven van verveelde
arme ingebeelde weelde
enkel vegen op je ruit
Voor het naadloos rookgordijn zich
rond je mond en ogen sluit
sta me toe dat ik je pijnig
dat ik je gedachten reinig
dat ik regen op je ruit
Havano
De Connaisseur
Uitgelicht: Gastdichter Koos Haydn
De Connaisseur
Gaat het om wijn dan hoef je hem niets meer te zeggen
Van elke streek kent hij de afdronk, neus, boeket
En de Klassieken weet -ie haarfijn uit te leggen
Ja zelfs van Shakespeare reciteert hij elk sonnet
Van elke streek kent hij de afdronk, neus, boeket
En de Klassieken weet -ie haarfijn uit te leggen
Ja zelfs van Shakespeare reciteert hij elk sonnet
Ook Astronomisch kan hij iedereen beleren
Van ster tot nova, zwarte gaten en planeet
Hij kent van binnen en van buiten alle sferen
En wat hij niet van zee en oceanen weet!
Van ster tot nova, zwarte gaten en planeet
Hij kent van binnen en van buiten alle sferen
En wat hij niet van zee en oceanen weet!
Maar elke keer als hij zich netjes aan moet kleden
Om te verschijnen voor TV of in het land
Of God weet waar dan ook hij weer eens op moet treden
Dan legt zijn vrouw voor hem de allerlaatste hand
Aan zijn toilet, want echt ~De Kenner~ weet niet goed
Hoe hij zijn stropdas naar behoren strikken moet
Om te verschijnen voor TV of in het land
Of God weet waar dan ook hij weer eens op moet treden
Dan legt zijn vrouw voor hem de allerlaatste hand
Aan zijn toilet, want echt ~De Kenner~ weet niet goed
Hoe hij zijn stropdas naar behoren strikken moet
Koos Haydn
Hilariteit
Uitgelicht: Gastdichter Coenraedt van Meerenburgh
Hilariteit
zo nu en dan ontbloten we de tanden
uit angst, om wat als grapje wordt gezegd
en ook al zijn de meeste moppen slecht
we klappen, wringen zweet uit onze handen
uit angst, om wat als grapje wordt gezegd
en ook al zijn de meeste moppen slecht
we klappen, wringen zweet uit onze handen
gelach in overvloed, het wil ons knechten
het snoert de mond, op onze lippen brandt
een woord dat verder voert, tot aan de rand
waar je moet kiezen tussen vluchten, vechten
het snoert de mond, op onze lippen brandt
een woord dat verder voert, tot aan de rand
waar je moet kiezen tussen vluchten, vechten
de conversatie stokt, dreigt te verzanden
en wordt een lijk waar je vergeefs naar dregt
een oeverloze zoektocht langs de stranden
en wordt een lijk waar je vergeefs naar dregt
een oeverloze zoektocht langs de stranden
vandaar dat ik maar weinig waarde hecht
aan geschater dat terugkaatst van de wanden
alleen de lach in eenzaamheid is echt
aan geschater dat terugkaatst van de wanden
alleen de lach in eenzaamheid is echt
Coenraedt van Meerenburgh 2005
Veenlijk in spe
Uitgelicht: Gastdichter Jan Doornbos
Veenlijk in spe
Ik volg je vlam door 't uitgestrekt moeras
waar witte wieven huichelachtig wenen,
hun klanken klaaglijk als die van sirenen:
betovering waarvan ik nooit genas.
waar witte wieven huichelachtig wenen,
hun klanken klaaglijk als die van sirenen:
betovering waarvan ik nooit genas.
Je geest ontstijgt als nevel het gewas
en lokt me almaar dieper in de venen
waarin zovelen voor mij zijn verdwenen
als veenlijk onder 't zwijgend wuivend gras.
en lokt me almaar dieper in de venen
waarin zovelen voor mij zijn verdwenen
als veenlijk onder 't zwijgend wuivend gras.
En als de ochtend breekt in doodse scherven,
in splinters licht en flinters vogelzang
dan huiver ik tot in mijn diepste nerven
in splinters licht en flinters vogelzang
dan huiver ik tot in mijn diepste nerven
omdat ik weet dat ik nog nachtenlang
vergeefs je dwaallicht achterna zal zwerven:
hoe wreed mijn lot, hoe onvoorstelbaar wrang.
vergeefs je dwaallicht achterna zal zwerven:
hoe wreed mijn lot, hoe onvoorstelbaar wrang.
Jan Doornbos
Lieve Cathy
Uitgelicht: Gastdichter Carogna
Lieve Cathy
En weer groef ik uw lichaam op,
vervloekte ik uw zaligheid,
zodat uw geest tot aan mijn tijd,
van ademteug tot hartenklop
vervloekte ik uw zaligheid,
zodat uw geest tot aan mijn tijd,
van ademteug tot hartenklop
mijn ziel tot aan krankzinnigheid
zal drijven, of tot aan de strop,
waar mijn bezeten duivelskop
getormenteerd uw naam uitschreit.
zal drijven, of tot aan de strop,
waar mijn bezeten duivelskop
getormenteerd uw naam uitschreit.
Want liever heb ik u nabij
als kwelgeest die mijn heil beproeft
in zoete blinde razernij,
als kwelgeest die mijn heil beproeft
in zoete blinde razernij,
dan dat u hier niet meer vertoeft
en ergens zo ver weg van mij
aan gene zijde mij bedroeft.
en ergens zo ver weg van mij
aan gene zijde mij bedroeft.
Gino Morelli
De vader
Uitgelicht: Gastdichter Daan de Ligt
De vader
ze is nu twaalf, ik zie mijn dochter groeien
en met haar groeit de angst voor eenzaamheid
nog even en ik ben die kleine kwijt
soms kun je wijzers van de klok verfoeien
en met haar groeit de angst voor eenzaamheid
nog even en ik ben die kleine kwijt
soms kun je wijzers van de klok verfoeien
ze wil nog wel eens met haar vader stoeien
maar dat is weldra ook verleden tijd
het pad heb ik met liefde geplaveid
ik mag mij met haar stappen niet bemoeien
maar dat is weldra ook verleden tijd
het pad heb ik met liefde geplaveid
ik mag mij met haar stappen niet bemoeien
zo onvermijdbaar belt straks iemand aan
dan doe ik traag de zware voordeur open
en zal ik tegen beter weten hopen
dat ik mezelf als jongeman zie staan
dan doe ik traag de zware voordeur open
en zal ik tegen beter weten hopen
dat ik mezelf als jongeman zie staan
Daan de Ligt
Pa
Uitgelicht: Gastdichter Havano
Pa
Daar staat hij dan, een kleine man
die ooit reusachtig was,
nóg in mijn ogen alles kan
Er komt alleen steeds minder van
steeds hoger groeit zijn gras
Ik snoei de linde, knip de heg;
de zee van zevenblad
die maai ik voor zijn voeten weg
maar nu in rustig overleg
in plaats van nors debat
De tuin is schoon, het huis gedaan
en na het avondbrood
zwaait hij me uit. De hele laan
zie ik hem, verder krimpend, staan
Nu zijn we even groot
Daar staat hij dan, een kleine man
die ooit reusachtig was,
nóg in mijn ogen alles kan
Er komt alleen steeds minder van
steeds hoger groeit zijn gras
Ik snoei de linde, knip de heg;
de zee van zevenblad
die maai ik voor zijn voeten weg
maar nu in rustig overleg
in plaats van nors debat
De tuin is schoon, het huis gedaan
en na het avondbrood
zwaait hij me uit. De hele laan
zie ik hem, verder krimpend, staan
Nu zijn we even groot
Havano
In memoriam
Uitgelicht: Gastdichter Alexandra
In Memoriam
Hier loopt hij 's ochtends met zijn vlinders rond
hij kleurt zijn heenreis in met blauwe regen
en strooit zijn lief seringen in de mond
hij kleurt zijn heenreis in met blauwe regen
en strooit zijn lief seringen in de mond
want zo bewandelt hij bekende wegen
terwijl het bladgroen hem herinnert aan
beloftes die hij nimmer heeft verkregen
terwijl het bladgroen hem herinnert aan
beloftes die hij nimmer heeft verkregen
dan plukt hij bloemen, geeft ze een bestaan
en laat ze verder bloeien in gedachten
waarin haar schoonheid nooit meer zal vergaan
en laat ze verder bloeien in gedachten
waarin haar schoonheid nooit meer zal vergaan
dus zaait hij zonlicht voor de koude nachten
en oogst in morgenglorie voor die keer
dat woorden in haar ogen naar hem lachten
en oogst in morgenglorie voor die keer
dat woorden in haar ogen naar hem lachten
zo legt hij steeds na elke wake weer
vergeet-je-nietjes aan haar voeten neer
vergeet-je-nietjes aan haar voeten neer
Alexandra
Bij de dood van een vriend
Uitgelicht: Gastdichter Remco Sprong
Bij de dood van een vriend
in 't schemerdonker sta ik aan het strand
de maan komt op, daar flonkert al een ster
ik luister naar de branding in het zand
en zie een witte schuimkop her en der
de maan komt op, daar flonkert al een ster
ik luister naar de branding in het zand
en zie een witte schuimkop her en der
traag vloeit het water op mijn voeten aan
de zilte geur van weemoed scherpt de zinnen
de eenzaamheid zet vaak tot denken aan
ja, stof genoeg; maar waar zal ik beginnen?
de zilte geur van weemoed scherpt de zinnen
de eenzaamheid zet vaak tot denken aan
ja, stof genoeg; maar waar zal ik beginnen?
een goede vriend van mij is overleden
de stilte en de weidsheid zijn te veel
en knielend in het zand heb ik gebeden
de stilte en de weidsheid zijn te veel
en knielend in het zand heb ik gebeden
de woorden blijven steken in mijn keel
want soms lijkt god een grillig plot te smeden
als regisseur, met ons op het toneel
want soms lijkt god een grillig plot te smeden
als regisseur, met ons op het toneel
Remco Sprong
Maak jouw eigen website met JouwWeb