ik denk nog hoopvol dat het zomer is
maar spinnen weven al hun herfstgordijnen
ze wachten in de fraai gesponnen lijnen
tot een insect zich dodelijk vergist

 

wanneer een najaarsstorm de kleuren wist
uit bladerkronen zal het bos verkwijnen
en telkens weer bevangt mij droefenis
om dit massale sterven zonder pijnen

 

ondanks de warme zon krijg ik het koud
tot stemmen klinken die mijn rouw verzoeten
ik spreid mijn armen om hen te begroeten

 

zij zijn de rozen in mijn sprokkelwoud
voor deze argeloze kleine voeten
strooien oktoberbomen gul hun goud

 

                Corry van Doorn 2003

 

mijn kindertaal kon hem toen niet bereiken
al lag mijn warme knuistje in zijn hand
want grootvader nam afscheid van zijn land
waarvan hij na een lange strijd moest wijken

 

als 'k later op het viaduct ga kijken
dat zwaar op huis en erven is geplant
zie ik onthutst beneden aan de rand
het oude tuinhuis nog onder de eiken

 

ik daal langs bermen af, mijn wangen kleuren
want voor het raam denk ik een lief gezicht

 

Ik roep vergeefs aan openstaande deuren
verwoestend heeft de tijd zijn werk verricht

 

de scheefgezakte muren dragen scheuren
en spinrag weeft gebroken vensters dicht

 

 

als ik na jaren weer het dorp doorkruis
zien ze in mij een stadse vreemdelinge
toch delen ze mijn jeugdherinneringen
want lang geleden hoorde ik hier thuis

 

een diep verlangen drijft me naar de sluis
en naar het boerderijtje aan de Linge
waar ik als kind mijn moeder hoorde zingen
en vaders lach klonk in  het achterhuis

 

met bonzend hart betreed ik weer de straat 
en ruik ik de vanouds bekende geuren

 

de bomen die het najaar staan te kleuren
verwijten ruisend, 'je bent veel te laat'

 

op zoek naar toegang tot vertrouwde deuren
vind ik alleen de pijn van het hiaat

 

                        Corry van Doorn 1995