uitbundig smijt de gele zon met licht
haar hitte trilt tot in de verste hoeken
en alle vensters zien met ogen dicht
hoe schaduwen vergeefs een schuilplaats zoeken

 

de scheefgewaaide treurwilg bij de vliet
biedt mij verkoeling met zijn droeve takken
die hij behoedzaam om mij heen laat zakken
ik weet mij hier alleen en onbespied

 

voor ik mij zachtjes neervlij aan zijn voet
ga ik mij eerst in alle rust ontkleden
veilig geborgen in zijn brede hoed

 

ben ik opeens met mijn bestaan tevreden
de vlammen op mijn huid zijn uitgewoed
ik voel mij Eva in de hof van Eden

 

 

                            Corry van Doorn juni 2003

ik zoek de tovertuinen der sjamanen
en vaar mijn koers op een vertrouwd kompas
de spiegel toonde mij hoe blind ik was
omdat ik leefde volgens eigen wanen

 

nu kap ik doornen om mijn weg te banen
omzeil de afgronden en het moeras
en zoek de tovertuinen der sjamanen
ik vaar mijn koers op een vertrouwd kompas

 

raak niet verstrikt in wurgende lianen
maar zaai nu bloemenzaad op stervend gras
strooi maanlicht over een verstilde plas
en vind  een kerkhof voor mijn oude tranen
ik zoek de tovertuinen der sjamanen

 

de vlier draagt een gordijn van witte bloemen
dat zacht bewogen door de lentewind
een keur van honingzoekers aan zich bindt
die hogelijk haar zoete nectar roemen

 

de meidoorn heeft dit jaar haar bloei verzwegen
en 't bijenvolk heeft haar dus niet gemoeid
omdat haar bloesemkleed is uitgeroeid
door snijdend koude wind en kille regen

 

toch biedt zij na dit ongewoon molest
beschutting aan voor nog te vormen leven
haar stekelige armen doen hun best
houvast te bieden aan het vogelnest

 

terwijl de vlier in knoestig hout gedreven
alleen haar vruchten heeft om weg te geven

 

                           Corry van Doorn juni 2003

door boze dromen uit mijn bed verdreven
vlucht ik de keuken in en maak gehaast
een beker warme melk gereed, verbaasd
bemerk ik dat mijn hart en handen beven

 

vergeten beelden kwamen weer tot leven
maar als de oude vrees is uitgeraasd
veeg ik de ramen schoon die licht bewaasd
een prachtig uitzicht op de Linge geven

 

ik zie een nacht te mooi om te beschrijven
de maan begiet het water met haar licht
waar diep in slaap elf witte ganzen drijven
de twaalfde waakt, houdt alles in het zicht

 

wie houdt zijn ogen 's nachts op mij gericht 
in dromen die bij daglicht niet beklijven

 

ze slingert als een weggeworpen lint
langs kleine dorpen en begraasde weiden
gevoed door sloten die het landschap snijden
wordt ze steeds breder tot ze Gorkum vindt

 

                            Corry van Doorn juni 2006