het  kerkhof dat in rust verzonken
te wachten lijkt op vers verdriet
ziet in de lucht het zilver vonken
dat strepen krast in het verschiet 

 

de zomerzon wordt uitgeschonken
op marmerwit en zwart graniet
en bonte vlinders dansen dronken
van nectar die het leven biedt

 

een jonge vrouw waant zich alleen
ze laat haar tranen vrijuit  stromen

 

het grindpad knerpt, ga er niet heen
hij wilde niet dat jij zou komen

 

dan ruist er onrust door de bomen
haar rozen ranselen de steen

 

't is voorjaar en de strijd is weer begonnen
er breken hevige gevechten uit
want elke ganzerik zoekt zich een bruid
de grijskop heeft verloren en gewonnen

 

nu staat hij voor mijn raam, vier volle dagen
zie ik hem glijden naar een trage dood
hij weigert zelfs het kleinste stukje brood
ik kan dit lijden bijna niet verdragen

 

zijn hals hangt in een vreemde bocht gebogen
en aan zijn vleugels kleeft geronnen bloed
dan komt de dorst het leven tegemoet
en wordt hij naar de waterkant gezogen

 

vier weken later is hij weer genezen
maar elke dag is hij driemaal mijn gast
met vrouw en kroost het wordt een hele last
ik vrees de bakkersnota nu met vreze

 

 

                            Corry van Doorn aug. 2004