mijn vader weet dat hij gaat overlijden
doktoren kunnen niets meer voor hem doen
angstvallig pratend over nu en toen
proberen wij de toekomst te vermijden

 

morfine kan zijn pijnen iets bestrijden
zijn zieke lijf gepind aan een harpoen
ligt hij gebed in smetteloos katoen
en tracht zijn geest van angsten te bevrijden

 

grauw licht valt binnen uit bewolkte luchten
en kleurt zijn broze huid als oud ivoor
het breekt mijn hart als ik zijn kreunen hoor

 

ik zou hem willen helpen om te vluchten
hij heeft toch van de hemel niets te duchten
toe God, hak snel mijn laatste wortels door

 

 

morgen zal alles van een ander zijn
met vaders dood sluiten zich hier de deuren
het lege huis staat stil de rouw te treuren
al liet ik wel de troost van een gordijn

 

er gaan al vreemden rond op het terrein
hoewel ik mijn verdriet nog niet kan beuren
wordt al verwacht dat ik mij los zal scheuren
van mijn geboortegrond en dat doet pijn

 

nu ga ik voor het laatst de akkers rond
de lege kassen en verlaten erven
dan voel ik mij van binnen even sterven
en proef de smaak van tranen in mijn mond
want ik zie in door vorst versteende grond
een eenzame vertrouwde voetstap zwerven

 

 

nu alles zich met bloesem tooit
neemt men bezit van deze gronden
mijn aders worden afgebonden
want hier begon mijn leven ooit

 

de appelbomen zijn gerooid
mijn stukje aarde ruw geschonden
draagt diepe modderige wonden
en ligt met stervend hout bestrooid

 

gehelmd staat hij op het terrein
zijn legertje luid aan te vuren

 

en na de boomgaard en de schuren
valt ook mijn woning voor de trein

 

verwoestend dreunt op oude muren
de slopershamer van de pijn