verwaaide struiken groeiden om het huis
en de klimop verstikte alle ramen
wij plukten er vrijmoedig rijpe bramen
en waanden de bewoners nimmer thuis

 

maar op een keer klonk er een zacht geruis
was het  de wind? wij scholen angstig samen
er zweefde door de tuin een oude dame
ze huilde zacht, wij sloegen snel een kruis

 

nu woon ik er, ik heb het huis gekocht
de schaduwen van onheil zijn verdwenen
en zonneschijn  heelt de vermoeide stenen

 

soms waait er door het huis een vreemde tocht
dan weet ik dat de tuin weer wordt bezocht
en hoor ik in de wind haar droeve wenen

 

 

je slaapt de diepe slaap der argelozen
en als je in een droom onschuldig lacht
draag ik voor jou de zwaarte van de nacht
want jij behoort nog tot de hulpelozen

 

je speelt met poppen en met blokkendozen
en hebt mij in jouw wijsheid toebedacht
dat ik gezegend ben met toverkracht
dus bouw ik vestingen tegen het boze

 

eens zul je komen met je bange vragen
wanneer je door de wereld wordt gekweld
het boze kan ik dan niet meer verjagen
want het waarom is ook mij nooit verteld

 

ik heb geen wapens tegen het geweld
en kan je enkel met mijn liefde schragen

 

 

mijn vaders gang is moe en traag
ik sla hem gade door de ramen
hij blijft zich voor emoties schamen
zodat ik ook zijn tranen draag

 

zijn lijf een hulpeloze vraag
loopt hij langs heggen vol met bramen
leidt nieuwe ranken weer te samen
en bindt de trossen aan de haag

 

hij voelt dat naar hem wordt gekeken
als hij mij ziet achter het glas
komt hij haast hollend naar de kas

 

na al die radeloze weken
voel ik hem in mijn armen breken 
ik draag vandaag mijn moeders jas

 

 

gelijk een dode ligt ze daar
de handen saam gevouwen op haar borst
en op het kussen ligt het grijze haar
wat slordig om haar lieve hoofd gemorst

 

ze slaat haar ogen op en kijkt ons aan
met moeite vouwt een glimlach om haar mond
lijkt meer met ons dan met zichzelf begaan
want in en om dit huis stormt wanhoop rond

 

ze had het graag een laatste keer zien sneeuwen
maar elke dag steelt wat van haar gewicht
en elke nacht hoort haar in stilte schreeuwen

 

zo doofde heel gestaag haar levenslicht
nu haar gezicht de schaduw draagt der eeuwen
sneeuwen de vensterruiten langzaam dicht

 

 

de sneeuw wolkt als vitrage voor de ramen
hij houdt de wereld buiten en sereen
breken wij onze jeugd af steen na steen 
triest scharen zich de meubelen tezamen

 

de vensterbank met stervende cyclamen
zegt dat het nooit meer wordt zoals voorheen
gelijmde briefjes waarop onze namen
leiden ons veilig door de uren heen

 

wij openen de kast met de japonnen
waaruit zich vaag haar tere geur bevrijdt
en hebben dan opnieuw van onbezonnen
maar altijd weer vergeven daden spijt

 

haar nieuwe jurk met gouden draad gesponnen
zwerft nooit gedragen verder door de tijd