hij weet elke dag de avond te rekken
bouwt muren van stilte dicht om zich heen
waant zich dan onzichtbaar voor iedereen
en zal niets doen om de aandacht te trekken

 

vaak eindigen dagen in twistgesprekken
want mamma's hart blijkt zo hard als een steen
hij kan toch niet slapen, heeft pijn aan zijn teen
pappa moet komen om hem toe te dekken

 

laat je het licht aan pap, straks in de gang?
ligt er niets onder het bed weggekropen?
hij krijgt een aai en een kus op zijn wang

 

als hij zijn vader de trap af hoort lopen
knijpt hij zijn ogen dicht, weerloos en bang
want straks gaat de kastdeur weer stiekem open

 

Corry van Doorn 2000

 

zij vreest de leegte van de straat
en de belegering der muren
is bang voor het verholen vuren
van een trefzekere soldaat

 

zij proeft de volte van het kwaad
want in die zwaar bezochte uren
groeide haar vriendschap voor de buren
naar een ontluisterende haat

 

wanneer de wapens zijn verstomd
en hoop weer tikt aan alle ruiten
gaat zij nog elke nacht naar buiten

 

haar oor gespitst haar ziel gekromd
hoort zij hoe daar de stilte gromt
de poort der vrees zal nooit meer sluiten

 

 

ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten
dan vriest er om mijn  hart een laagje ijs
want telkens weer geraak ik van de wijs
wanneer ik word gemeten naar zijn maten

 

daarbij ontdekt hij feilloos mijn hiaten
't is zwart of wit bij hem en nimmer grijs
ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten
dan vriest er om mijn hart een laagje ijs

 

als ik mijn kosten tel en alle baten
betaal ik toch een iets te hoge prijs
maar ik bezit een dromenparadijs
en daar plavei ik zélf mijn gouden straten
ik heb hem lief, al kan ik hem ook haten