het pleintje ligt verlaten weg  te dromen
op een terras staan rieten stoelen nat 
te wachten op bezoekers die niet komen
een troosteloze middag in de stad

 

de regendruppels schuilen in de bomen
waar najaar zich al roert, gevallen blad
wordt in de goot door water meegenomen
daar nemen ook de merels snel een bad

 

waarom is ze opnieuw hierheen gegaan
dit plein kan het verkleumde hart niet warmen
geblakerd kijkt het oude huis haar aan
de plek des onheils weigert zijn erbarmen

 

toch zal ze morgenmiddag hier weer staan
zij weet zich nog geen raad met lege armen

 

Corry van Doorn 2006 

het is voorbij, ik heb je uitgewist
wij spoorden niet langs parallelle lijnen
ik liet mijn wil door jou niet ondermijnen
al noemde jij me ook een egoïst

 

aanvankelijk heb ik jou niet gemist
de eerste week negeerde ik de seinen
maar toen de eenzaamheid begon te schrijnen
begreep ik pas dat ik mij had vergist

 

dat jouw vertrek mij zo zeer zou verarmen
is iets dat ik beslist niet heb voorvoeld
ons huis zal mij alléén nooit meer verwarmen

 

terwijl de regen langs de ramen spoelt
raak ik door pijn en wroeging onderkoeld
de kamer wil mij zelfs niet meer omarmen

 

Corry van Doorn 1993

 

wij koesteren wat ons nog is gebleven
maar boeten jaarlijks in op ons tegoed
al dansen zomers nog van overvloed
we naderen de winter van ons leven

 

het goud dat ons zo scheutig werd gegeven
verliest aan glans bij elke droeve stoet
wij koesteren wat ons nog is gebleven
maar boeten jaarlijks in op ons tegoed

 

we hoeven niet meer ergens naar te streven
er hangt geen waarde meer aan geld en goed
al heeft de geest aan spankracht ingeboet

en willen oude handen wel eens beven
wij koesteren wat ons nog is gebleven

 

Corry van Doorn 2007