het beeld dat ik me van jou had geschapen
blijkt niet te kloppen met de werkelijkheid
ik erger mij aan je halsstarrigheid 
en moet mijn liefde van de bodem schrapen

 

jij draagt die starre geestkracht als een wapen
gooit al je overtuiging in de strijd
en toont nog zelden je genegenheid
eens zullen wij de scherven moeten rapen

 

ik heb getracht om het getij te keren
maar elke twist snijdt als een botte schaaf
langs tere huid, ik kan het niet bezweren
hoog tijd dat ik voorgoed een droom begraaf

 

laat ons elkaar niet langer zo bezeren
gevallen beelden worden nooit meer gaaf

 

 

in het begin kon niets aan hem haar storen
omdat zij van hem hield met heel haar hart
hulde zij zich in het gewenste zwart
en werd haar sprankelende geest  bevroren

 

hij trachtte haar te voegen in zijn voren
die zeer rechtzinnig waren en benard
ze heeft, strijdlustig eerst zijn wil getart
maar kinderogen hebben haar bezworen

 

nu loopt zij naar de spiegel, opgetogen
versiert zij grijze haren met een lint
pakt koffers in, door hoop en vrees bewogen
vorige week vertrok het laatste kind

 

vanuit het huis zien machteloze ogen 
haar rode rok verwaaien in de wind

 

Omdat ik wilde weten waar je was
zocht ik naar jou in onbekende straten
waar oude huizen donker en verlaten
de echo galmden van mijn trage pas
Daar hoorde ik jou achter muren praten
je stem klonk zacht maar scherp als snijdend gras

Ik trad behoedzaam in 't gebroken glas
van mijn herinneringen, zelfs hiaten
werden stilaan gevuld met rook en as
Omdat ik niet vergeven kon noch haten
heb ik me afgekeerd. Met snelle pas
ben ik gegaan en heb je daar gelaten

                    Corry van Doorn    2003