mijn moeder plantte voor ik werd geboren
in onze tuin een ratelpopulier
hij was zo breekbaar dat ze hem moest schoren
zijn voet beschermde zij met bordpapier

 

een blikseminslag kerfde diepe sporen
maar hij herstelde van de wonden, fier
wuifden zijn bladeren weer als tevoren
en ook het roekennest droeg hij met zwier

 

het kwaad dat was ontwaakt in moeders schoot
heeft mij naar huis gehaald voor vele weken
de trotse populier bleek ook in nood

 

door storm en wortelrot is hij bezweken 
hij heeft zijn takken langs haar raam gestreken 
als laatste groet toen zij haar ogen sloot

 

                  Corry van Doorn 2005

 

het wonen aan de dijk kan niet meer boeien
wanneer de lucht zich vol met wolken rijgt 
en als ik hoor dat er orkaankracht dreigt
tracht ik vergeefs mijn angsten te besnoeien

 

als zware stormen om het huis heen loeien
de oude peppel zich tot brekens neigt
en water gulzig uit de bedding stijgt
kan ik het wonen aan de dijk verfoeien

 

maar is de storm geluwd, de golven loom
ga ik mijn ogen aan het zicht verrijken
want onafzienbaar ver bedekt de stroom
verdronken land, geklemd tussen twee dijken

 

en ademloos zie ik hoe zonder schroom
de zwarte zwanen op de plas neerstrijken

 

Loslaten  

 

laat me mijn rozen planten op de maan
ik sla de handen weg die aan me trekken
en ga op zoek naar de verloren plekken
van rust in dit onrustige bestaan

 

ik ruil mijn zekerheden voor de waan 
dat ik opnieuw de stilte kan ontdekken
laat me mijn rozen planten op de maan
ik sla de handen weg die aan me trekken

 

al veel te lang heb ik mijn tijd verdaan
weerhoud me niet, het zou mijn woede wekken
en dan vertrap ik redeloos jouw hekken
toe laat me los, ik kan het niet meer aan
laat me mijn rozen planten op de maan

 

                            Corry  van Doorn febr. 2006

 

het regende toen ik je tegenkwam
de wind joeg door je lange natte haren.
jij liep hooghartig naar de lucht te staren
maar zag dat ik notitie van je nam

 

jou zo te zien maakte mijn benen lam
het liefst wou ik me aan je zijde scharen
om je voor alle wanen te bewaren
je afgewende blik wierp snel een dam

 

ook deze keer liep jij me weer voorbij
Want je gekwelde geest wil blijven zwerven
hij liet de sterren in je ogen sterven
en drijft je voort als 't rusteloze tij

 

jij loopt als koning in een oud livrei
en geeft bevel de hemel zwart te verven